In de vorige eeuw zijn er enorm veel positieve ontwikkelingen geweest. Vernieuwingen zoals de schoolwet en het kinderwetje hebben enorm bijgedragen aan een verbeterde samenleving.

De volksverzekeringen en de AOW werden schoorvoetend ingevoerd. Ook vakbonden hebben belangrijke verbeteringen van werkomstandigheden gerealiseerd. De zwaksten werden beschermd. 5 daagse werkweken van 40 uur. De kerkelijke hulp kon deels worden overgenomen door de gemeenschap.
Eind jaren 60 ontstond een stroomversnelling in de culturele ontwikkeling. Kleding, haardracht, popart, films, muziek en de seksuele revolutie en drugs (willekeurige volgorde), brachten ingrijpende veranderingen in de samenleving teweeg.(de zoon van een minister gaf op nationale radio elke zaterdag de hash prijzen door)
De slogan – beter langharig dan kortzichtig – ligt nog paraat in mijn geheugen. Mijn haar is jammer genoeg ondertussen verdwenen.
Ik krijg steeds meer de indruk een aantal generatie kloven te hebben gemist.
Op de commerciële zenders zie ik vreemde ontwikkelingen. Uit een pot van bekende BN’er (koppen) wordt een keur van specialisten en analisten getrokken. Een echte denktank blijkbaar.
Gisteren zanger, of sportman, vandaag presentator of deskundige in quizprogramma’s of panellid van weer een andere quiz. De deskundigheid is beangstigend. Men weet alles! Van formule 1 tot voetbal, van wereldreiziger tot algemeen expert.
Jongetjes van 21 die bijv. bij een memoriam beweren de lange levensloop van David Bowie beter te kennen dan hijzelf of zijn gezin.  (Wikipedia?) Of presentatoren die en passant een nieuwe politieke partij starten.
Ook de vrijetijdbesteding blijkt flink te zijn veranderd. Overal is wel een kookprogramma te vinden. Kopieën van Engelse programma’s over (ver)bouwen, gepresenteerd door de BN’ers idem. Het Amerikaanse slang of taalgebruik uit de slechtste wijken in achterstandssteden rukt op.
Er bestaat ook al een ziekelijke nieuwsgierigheid naar het leven van anderen. De BN’ers praten het wel aan elkaar. Ook blijken erg veel Nederlanders graag bij de BN’ers te willen gaan horen. Kan je goed zingen, dansen, hoepelen, perfect. We maken er een tv serie voor. Liefst internationaal.
De laatste ontwikkelingen op commercieell gebied zijn gericht op een publiek waar ik niet bij wil horen:
Volledige reclames in De Engelse taal.
Kinderreclames die door volwassenen worden uitgebeeld. Volwassenen zijn blijkbaar idioot.
Presentatoren die de vreemdste bewegingen van Amerikaanse rappers gebruiken om hun belangrijke boodschap te onderstrepen.
Hamsters die roepen -vergeet mij niet te liken-.
Het zal toch wel aan mij liggen, ik mis humoristische uitzendingen of kluchten waarbij het niet nodig is om de eerste honderd afleveringen aan te moeten zien om de spelers te kunnen herkennen.

Kortom, het zal wel bij het ouwe zak syndroom horen!